اشک و لبخند

 

می گویند از هر طرف که نگاه کنی، یک جور می خندد؛ مونالیزا را می گویم. انگار که گذاشته باشدت سر کار، از روبرو که نگاه کنی نمی خندد، از پهلو چرا؛ از چپ جوری و از راست جوری دیگر. هی راست و چپ می کنی و بالا و پایین می روی ببینی چطور لبخندش را نثار تو می کند. می گویند خود داوینچی هم عاشق لبخند او شده و تابلو را که سفارشی بوده، تحویل صاحبش نداده و با خودش برده. الله اعلم! آخر بعضی ها هم می گویند اصلا مونالیزا خود داوینچی است در وجهی زنانه. گاهی هم می گویند که این تصویر معشوقه اش بوده یا هرچی. خلاصه، همین تابلو کلی آدم را از رنسانس تا به حال گذاشته سر کار و با آن همه بلایی که سرش آمده، هنوز همان طور دارد لبخند شگفت انگیز میزند و با وجود این نابرخورداری(!) از چهره زیبا، خیلی ها را شیفته خود کرده. دور تابلو را که هم چیده اند باز توفیری در لبخند بانو حاصل نشده. طی چندبار دزدیده شدن هم بلایی سر آن لبخند باشکوه نیامده؛ حتی آن زمانی که آقای ناپلئون بناپارت هوس کرد ببرد آویزانش کند بالای سرش توی اتاق خواب هم مدام لبخند زده و لابد بناپارت را بازی داده. حتی تلاش آن بنده خدایی که اسید پاشیده روی تابلو هم بی نتیجه مانده و فقط پایین تابلو خراب شده که آن را هم بعد چند سال کار، درستش کرده اند. به هر حال هنوز هست و توی لوور دارد لبخند می زند. به این می گویند عزم راسخ برای ماندگاری. ماندگاری چی یا کی؟ چشمتان را کمی ریز کنید و بروید عقب، لبخند را بی خیال شوید و بروید توی چشمها؛ داوینچی هنوز دارد از پس آن نگاه برق نبوغ می زند. 

تولد لئوناردو داوینچی 

۲۶ فروردین/ ۱۵ آوریل ۱۴۵۲